Een linkse tegendemonstratie in Erfurt op 16 maart jl. tegen een actie van AfD-leden en sympathisanten die zich richtten tegen de Duitse vluchtelingenpolitiek. (Foto: ZLV)
Arnold Schölzel (*)
Het ontstaan van een grote extreem-rechtse partij in Duitsland is het logische gevolg van het definitief naar rechts opschuiven van de Duitse Sociaal Democratische Partij (SDP) tot een kapitalistische partij van oorlog en sociale afbraak.
Kortgeleden waren er verkiezingen in drie Duitse deelstaten. De Alternative für Deutschland (AfD), een nieuwe racistische, extreem-rechtse en ultra-neoliberale partij, haalde in Saksen-Anhalt 24 procent van de stemmen, in Baden-Württemberg 15 procent en in Rheinland-Palts 12,6 procent. De AfD is tegen moslims en de islam en wil vluchtelingen aan de grenzen met geweld tegenhouden. Minder te koop loopt zij met haar andere, al even asociale standpunten, die echter tegen de eigen bevolking zijn gericht: uitkeringen voor alleenstaande moeders wil zij stopzetten, want deze 'foute' levensstijl (emancipatie) moet niet worden gesteund. Het (net pas ingevoerde) minimumloon moet worden afgeschaft en er moet één belastingschijf (20% inkomstenbelasting) voor iedereen komen, waardoor de rijken extreem worden ontlast.
Angela Merkel zou haar partij, de CDU, hebben gesociaaldemocratiseerd, heet het, en dit zou conservatieve kiezers naar de AfD drijven. Dat klopt in die zin dat de 'Kanzlerin' de politiek van de sociaaldemocratische SPD van Gerhard Schröder en consorten heeft overgenomen en voortgezet: Oorlog in buiten- en binnenland in naam van vrede en sociale welvaart.
In werkelijkheid maakten Gerhard Schröder en zijn collega's de SPD op zijn minst door de deelname aan de NAVO-aanval op Joegoslavië tot een partij waarvan de aanhangers meestal stil blijven bij het vernietigen van staten, in strijd met het volkenrecht. Dat gebeurde in samenwerking met de 'milieupacifistische' partij De Groenen, intussen - zie Rusland en Syrië - de meest oorlogszuchtige partij van Duitsland. Tijdens hun gezamenlijke regeringsperiode van 1998 tot 2005 creëerden SPD en De Groenen met de 'Agenda 2010' een model voor afbraak van sociale rechten en democratie dat vooral in de EU maar ook daarbuiten werd overgenomen. De leugenachtige 'humanitaire interventie' in het buitenland ging samen met de 'versterking van de persoonlijke verantwoordelijkheid' in het binnenland (in Nederland noemen we dit de 'participatiesamenleving').
Wie wil weten waar en wanneer in de Bondsrepubliek Duitsland de beslissende politieke verschuiving naar rechts heeft plaatsgevonden, na de vernietiging van het socialisme in Oost-Duitsland, moet naar de regeringsperiode van deze 'mensenrechtenstrijders' en sociaalreformisten kijken. Het was de breuk met de drogbeelden van het 'Rijnlandse kapitalisme' en de 'sociale markteconomie' en met hetgeen er achter schuilging: de oude Bondsrepubliek die rekening moest houden met de DDR. De antisociale politiek bracht de overwinning van de antisocialen. Rijke investeerders hebben Schröder gesteund zodat hij bijvoorbeeld een systeem van private pensioenverzekeringen opbouwde naast de collectieve pensioenen. Zo werd een enorm maatschappelijk kapitaal onder de controle van investeringsfondsen en kapitalisten ge- plaatst. Een 'borrelende oliebron', die politici in Nederland ook willen aanboren. De regering als belangrijkste instrument om de herverdeling van arm naar rijk te versnellen - sindsdien programma van de SPD.
Angela Merkel zette dit sinds 2005 naadloos voort, en niets wijst erop dat de Duitse banken of industrie ontevreden zijn met haar. Zij heeft met een gerust hart naar de recente verkiezingen gekeken, zij blijft. Maar wie jarenlang onverschillig toekeek toen tienduizenden migranten in de Middellandse Zee verdronken, die de oorlog in Irak ondersteunde en die in Syrië van begin af aan van buitenaf ophitste, die over de slachtingen van de Koerden door Erdogan zwijgt, maar tegelijkertijd de strijd van de Russische luchtmacht tegen jihadisten bestookt - die verschilt niet veel met dié mensen die opvangcentra voor vluchtelingen in brand steken en racisme openlijk prediken.
Als in 2017 de AfD ook in de Bondsdag haar intrede zal doen, zal het nog maar een aantal jaren duren totdat de AfD zichzelf als 'salonfähige' regeringspartij heeft bewezen. Zij maakt compleet wat in 1998 is begonnen.
(*) Vertaling en bewerking van een artikel dat werd gepubliceerd in de Duitse krant Junge Welt van 12 maart 2016.