President Maduro tijdens de 1 mei-viering afgelopen jaar. (Foto: ZLV/André Scheer)
Carlos Aznarez
Venezuela bevindt zich nu in het slechtst denkbare scenario en doet nu een beroep op het bewustzijn van vele Latijns-Amerikanen. Hoe is het mogelijk, dat een middelmatige oppositie zonder politiek programma, opererend vanuit het verlangen om wraak te nemen op het chavisme, zo'n enorm resultaat [parlementsverkiezingen, eind 2015] bereikt heeft, dat zelfs het presidentschap binnen handbereik komt? Er zijn ongetwijfeld veel redenen voor hoé de situatie zo heeft kunnen ontstaan. Sommige daarvan zijn veroorzaakt door de vijand, en sommige door tegenstellingen en fouten van het revolutionaire proces zelf, want dat komt in elk proces voor.
Nicolás Maduro had gelijk toen hij op de ochtend van 7 december jl. te kennen gaf dat het vooral door de economische oorlog kwam, dat nu de contrarevolutie op het punt aangekomen was de macht te kunnen grijpen. En dit is precies waar hun adviseurs in Washington zo op uit waren. Een oorlog, die de afgelopen twee jaar praktisch een interne blokkade werd, met de bedoeling om dag in, dag uit de wilskracht van het Venezolaanse volk te ondermijnen. Het volk dat heldhaftig de staking van 2002 trotseerde en sindsdien voortdurend stand hield.
Deze economische oorlog leidde ertoe dat mannen en vrouwen grote zorgen hadden om hun kinderen te voeden, omdat ze urenlang in rijen voor de supermarkten moesten wachten. Er was gebrek aan melk, meel, toiletpapier, zeep en andere producten, die achter slot en grendel gehouden werden door de economische machthebbers. En nog erger, producten waar ze in de steden gebrek aan hadden, werden naar Colombia gesmokkeld. Je moet deze situatie meegemaakt hebben om te kunnen begrijpen welke frustraties dat opwekte, en hoe die altijd afgereageerd werden op "die daar boven". Niet alleen op de daadwerkelijke veroorzakers van deze dodelijke praktijken - de schatrijke ondernemers zonder scrupules, die gelieerd zijn aan de verachtelijkste partijen - maar ook, heel begrijpelijk, op de regering. [Een vergelijkbaar draaiboek als in Chili, 1973]
Er kan geen twijfel over bestaan dat dit volk met het bewustzijnsniveau, dat het deze 15 jaar van revolutie getoond heeft, de regering vraagt om deze situatie direct op te lossen. Dat de regering alles wat in haar mogelijkheden ligt ook zal aanwenden om diegenen die zich verrijken met de ellende van de armsten, het volk niet langer kunnen blijven vernederen, en dat de regering niet zal aarzelen om, als het nodig is, te nationaliseren, te onteigenen, en deze economische criminelen in de gevangenis te zetten.
En om vervolgens nog een stap verder te gaan: ook buitenlandse ondernemingen nationaliseren en het herstellen van de structurele schade van de problemen die nog overgebleven zijn uit de Vierde Republiek [vóór Chavez] in Venezuela. De verwachte erkenning van deze dringende eisen, die keer op keer gesteld zijn, veroorzaakt een begin van wanhoop, wanneer er geen antwoorden komen. En dan is het nog maar één stap naar fysieke en mentale berusting. De oppositie heeft hier juist op aangestuurd en maakt dan ook gebruik van deze situatie.
Maar er zijn meerdere redenen, vergelijkbaar met die waar alle progressieve en revolutionaire processen in dit werelddeel onder te lijden hadden. Inderdaad het terrorisme van de media. Deze dodelijke waterval van leugens in de nationale en internationale media, de scheppers van denkbeeldigescenario's, de organisatoren van allerlei destabiliserende acties en meesters in het naar voren schuiven van nieuwe 'leiders' - zoals bijvoorbeeld de in de gevangenis verblijvende coupeleider Leopoldo López - die ze de rol van 'slachtoffers' toeschrijven om de onderdrukkers daarmee te institutionaliseren.
Neem nou de zaak van Lilian Tintori, de vrouw van de gevangen gezette leider. Dank zij de financiële steun van de internationale antichavisme coalitie (bestaande uit Aznar, Felipe González, Pastrana, Tuto Quiroga en Uribe Vález) reist zij de hele wereld over om medestanders te recruteren voor haar kruistocht tegen de - democratisch gekozen - "dictator Maduro".
Misschien zouden al deze zaken nog niet genoeg geweest zijn om in de huidige situatie verzeild te geraken, áls er niet die continue aanwezigheid van het imperialisme, met een lange lijst van bondgenoten, geweest zou zijn, die elke stap die gericht is tegen de Venezolaanse regering, ondersteunt. Het is precies door deze speciale factor dat vanaf het moment dat Chávez president werd, groen licht gegeven werd aan het starten van allerlei mechanismen om deze regering ten val te brengen. Op dezelfde manier waarop ze dat met Fidel en Raúl Castro in Cuba gedaan hebben, maar met een verschillend resultaat. [Omdat op Cuba de investering in de massa grondiger en beter is geregeld: poder popular en voortdurende volksraadplegingen, nvdr]
Het imperialisme is de hoofdvijand van de revolutie die nu op scherp staat, en dat mogen we niet vergeten. Maar het kan tegelijkertijd ook het element zijn dat aanzet tot een grootse en dringende poging om volksmachten op te bouwen om die vijand op alle mogelijke manieren te bestrijden. Het gaat hier nu niet om het verliezen van een verkiezing, het gaat er hier nu om dat we de kans lopen een revolutie kwijt te raken, omdat het wellicht jaren, of zelfs eeuwen kan duren om opnieuw zo'n situatie op te bouwen.
Er is nog alle reden om ons niet over te geven of in een verlammende depressie te schieten. We hebben nog steeds ons Moederland. Het is een race tegen de klok, we kunnen ons dus niet veroorloven om te gaan twijfelen, of te vervallen in bange defaitistische sociaaldemocratische [én trotskistische, nvdr] voorstellen. En die zijn overvloedig aanwezig in dit proces, afkomstig van in hun eigen land onbelangrijke Europese 'adviseurs'. Het gaat erom de sociale verworvenheden te verdedigen, de verbeterprojecten, onderwijs, woningbouwprojecten, de herverdeling van land. Rechts zal dit allemaal ongedaan willen maken. Het zou suïcidaal zijn om ons daarbij neer te leggen en alles wat bereikt is weer af te geven.
We moeten het revolutionaire proces nog beter vormgeven, luisteren naar de mensen in de buurten en woonwijken, en er helemaal voor gáán, ondanks deze moeilijke omstandigheden. Misschien dat het niet zal lukken, maar het is het proberen waard. We hebben een leider, Nicolás Maduro, waar commandant Chávez al zijn hoop op gevestigd had en al zijn vertrouwen in gesteld heeft. De leider van een leger gewone mensen en patriotten, die ondanks de ellende al een moeilijke taak uitgevoerd heeft. Wat hebben we meer nodig om de straten te veroveren? [volgens de Communistische Partij van Venezuela (PCV) betere organisatie en meer daadwerkelijk werk in buurten en bedrijven, nvdr]
We zijn er nog op tijd bij, en in deze moeilijke omstandigheden is het goed om te denken aan de vooruitziende uitspraak van Fidel Castro na de landing met de 'Granma': "We hebben 10 man en 10 geweren en we gaan de revolutie winnen". De Cubaanse Revolutie houdt 57 jaar na dato nog steeds stand.
Vertaling vanuit het Engels: Ardengo Persijn.