Redactie Manifest
In de afgelopen zestig jaar - meer in het bijzonder in de laatste vijfentwintig jaar - is de imperialistische agressie geïntensiveerd, toegenomen, is ruwer en ongeremd geworden. Soevereine staten hebben geleden onder imperialistische agressie onder het mom van 'bloemen revoluties', 'humanitaire interventies', 'democratische revoluties' of gewoon door grimmige militaire intimidaties, interventies en oorlogen die de weg openden naar dood en verwoesting, gevolgd door ellende en vernedering.
Dergelijke landen zijn Oekraïne, Roemenië, Joegoslavië, Irak, Afghanistan, Somalië, Ivoorkust, kortgelden Libië, en binnenkort wellicht Syrië en Iran en dan, als we erin slagen een WOIII te voorkomen, eventueel Algerije, Venezuela en wie weet wie de volgende zal zijn ...
In Iran hadden de VS, ten tijde van de Sjah, militairen aan de grens met de Sovjet-Unie gestationeerd, maar sinds de oprichting van de Islamitische Republiek, moesten ze vertrekken. Ze werden eruit geschopt! In de afgelopen jaren kozen de VS ervoor om te vechten in Irak en in Afghanistan, en nu zijn ze zich aan het terugtrekken. Ze worden daartoe gedwongen omdat ze de menselijke, militaire en economische verliezen, die ze lijden door het verzet in die landen, niet meer kunnen opbrengen. Opnieuw worden ze er dus uitgeschopt! Nu lijken ze te proberen wegen te vinden om in Afrika en in het Middellandse Zee-gebied betere uitgangspunten te vinden om mensen te exploiteren en de concurrentie met China te versterken. Zij zullen er wederom worden uitgegooid!
En wat te denken van de Amerikaanse 'achtertuin'? In Zuid-Amerika is de kaart totaal anders dan 15 jaar geleden. Standvastig Cuba heeft inmiddels veel vrienden op dat continent: Venezuela, Ecuador, Bolivia, Nicaragua. Maar ook landen als Argentinië, Uruguay en Brazilië stellen zich veel onafhankelijker op. Het laatste nieuws is dat de VS nu een grote militaire basis vestigen in... Australië. Ja, ze zijn niet onoverwinnelijk, maar de kosten voor de mensheid zijn hoog door: de verloren levens, de psychologische trauma's, de sociale catastrofes, de economische vernietiging, de culturele verwoesting, de schade aan de natuur, de misvormde baby's en de bekende of onbekende ziekten vanwege de effecten van uraniumstraling.
Een aantal jaren geleden namen de Verenigde Staten de plaats in van het Franse koloniale regime om de Vietnamese natie, het Vietnamese volk tot slaaf te maken. Ze werden verslagen en moesten in wanorde vertrekken, vernederd. Met andere woorden: ze werden eruit geschopt. De kosten van die oorlog voor de VS waren zo hoog en de stress voor de economie zo groot dat de waarde van de dollar t.o.v. goud (35 dollar voor een ounce goud) moest worden opgegeven. Bijgevolg waren vanaf het begin van de jaren '70 de dollar en de valuta's die daarmee samenhangen niet meer concreet gewaarborgd in goud, behalve door hun waarde als gekleurd papier. Vandaag zien we dat de prijs van een ounce goud steeg van 35 dollar tot meer dan 1.900 dollar. Dit betekent geen stijging van de waarde van het goud, maar een devaluatie van de dollar, meer dan 54 keer of 5.000 procent! De nationale schuld van de Verenigde Staten is gestegen tot boven de 15 biljoen dollar. Een moeilijk voor te stellen bedrag van 15 miljoen maal miljoen dollar. De niet-gefinancierde verplichtingen van de Verenigde Staten vertegenwoordigen een bedrag van meer dan een miljoen dollar per belastingplichtige. Ook economisch staat de hegemonie van de Verenigde Staten onder grote druk.
Dit systeem, van drukken van papieren dollars, heeft een enorm voordeel voor de Verenigde Staten. Het stelde ze in staat papieren dollarstromen te produceren en uit te wisselen voor echte concrete rijkdom, waardoor andere landen werden beroofd. Zij betaalden hun oorlogen, verrijkten hun kapitalisten en losten hun dagelijkse economische problemen op. .... Maar onverbiddelijk bereikt deze 'Ponzi'-fraude (Pyramide-spel) zijn grenzen, en hun onvermijdelijke faillissement komt dichter- en dichterbij. Wanhopig proberen ze nu om alternatieve oplossingen te vinden om hun winsten te behouden en het kapitalisme overeind te houden dat hun privileges en die van hun lakeien betaalt.
Nu het imperialisme verzwakt, wordt het paradoxaal genoeg gevaarlijker, en nemen de verwoestingen in omvang, diepgang, brutaliteit en grofheid toe, zoals recent te zien was in Libië.
We hebben geen andere keuze dan deze situatie onder ogen te zien, en kunnen alleen maar hopen dat we door massaal verzet erin zullen slagen de schade zoveel mogelijk te beperken. Het wordt tijd dat de ingeslapen Nederlandse vredesbeweging weer wakker wordt en het tot haar hoofdtaak gaat rekenen om de NAVO te bestrijden.