Bijdrage van de Nieuwe Communistische Partij van Nederland

Internationale bijeenkomst van Communistische en Werkerspartijen in Delhi, India, van 20 tot 24 november, met als thema de mondiale kapitalistische crisis en wat ertegen te doen. Van links naar rechts: (naast Indiase gastheer) Heinz Stehr, voorzitter DKP (Duitsland) Willem van Kranenburg namens het PB van de NCPN, Boudewijn Deckers, voorzitter PVDA (België) en Ali Ruckert, voorzitter KPL (Luxemburg). De vertegenwoordigers van de vier communistische partijen die samenwerken op verschillende terreinen zochten elkaar ook in Delhi op.

Delhi, november 2009

Wij danken de organisatoren voor de gelegenheid om onze visie op de actuele gebeurtenissen hier te delen.

Voorzitter, kameraden van communistische en werkerspartijen,
ondanks geruststellende commentaren en berichtgeving in de burgerlijke media staan we nog maar aan het begin van deze kapitalistische economische crisis. De gevolgen voor de bevolking in termen van werkloosheid en verarming nemen elke dag meer toe. De veroorzakers van de crisis zitten nog steeds aan het roer in de door de crisis getroffen landen. Zij zijn niet bereid, noch in staat om het neoliberale economische beleid dat mede de crisis heeft veroorzaakt te wijzigen. Dit kapitalistische economische, maatschappelijke en politieke systeem heeft de mensheid echter niets meer te brengen dan afbraak van het levenspeil van velen en verdere verrijking van enkelen.

De heersende klasse, haar ideologen en 'wetenschappers', zijn erin geslaagd de door haar gedomineerde samenlevingen op deze aarde voor te stellen als wingewesten voor afzonderlijke, geïndividualiseerde leden van die samenleving. Het inzicht dat slechts enkelen en vooral de rijken zelf profiteren van dat 'wingewest' is wel aan het groeien binnen delen van de arbeidersbeweging, maar vele werkenden in Nederland hebben nog niet echt problemen om rond te komen en kunnen nog redelijk deelnemen aan de leuke zaken van het leven zoals kunst, festivals, concertbezoek, musea, vakantie in het buitenland en dergelijke. Ook de vlucht in een 'virtuele wereld' neemt toe.

Een groot deel van de werkers heeft vooral de wens deze kwaliteit van leven te behouden en verdiept zich niet graag in de achterliggende processen. Deze wens uit zich bij een grote groep in steun aan conservatief-nationalistische bewegingen die de angst voor verandering richten tegen islamitische migranten, protectionistische maatregelen populariseren en de volksmassa's daarmee afleiden van de afbraak van de - op initiatief en door strijd van de arbeidersklasse en haar politieke en belangenorganisaties opgebouwde - collectieve voorzieningen in de samenleving. Verdere afbraak van arbeidsvoorwaarden staat nog steeds bovenaan de politieke agenda in de EU. Dit ondanks het feit dat vriend en vijand moeten toegeven dat - vergeleken met de VS - de overblijfselen van de door de arbeidersklasse in West-Europa opgebouwde verzorgingsstaat de effecten van de crisis tot nu toe hebben verzacht.

De komende ontwikkelingen zullen niet alleen veel mensen treffen door de afschaffing van de sociale dienstverlening en de afbraak van de sociale voorzieningen, werkgelegenheid en als gevolg van de concurrentie op banen, daling van het inkomen. De kans dat de volkeren bovendien geconfronteerd zullen worden met ernstige gewapende conflicten neemt toe naarmate duidelijk wordt dat het kapitaal niet in staat is de hele samenleving te organiseren en deze daarentegen juist destabiliseert. Deze ontwikkelingen zullen het bewustzijn van vele werkenden beïnvloeden en de maatschappijkritiek doen toenemen. Het is aan ons het enige alternatief, een socialistische ordening van de maatschappij, in dit maatschappelijk debat binnen te brengen.

In Nederland wordt dezer dagen actiegevoerd door de vakbonden tegen de recente aanval van het kabinet op de pensioenregelingen. Het Nederlandse pensioenstelsel bestaat uit drie pijlers: een algemene ouderdomsvoorziening (AOW) - een waardevast minimuminkomen (omslagstelsel) - voor iedereen gelijk, een reeks bedrijfs(tak)pensioenen en een derde pijler bestaat uit het domein van de levensverzekeraars: (aanvullende) individuele pensioenuitkeringen voor wie het kan betalen. Om de huidige ontwikkelingen te begrijpen is het van belang om in te zien dat alle progressieve pensioenstelsels het resultaat zijn van klassenstrijd. Dat verbeteringen altijd alleen hebben plaatsgevonden op momenten dat het kapitaal zich genoodzaakt zag om aan de toenemende druk van de werkende klasse tegemoet te komen door toegevingen te doen; gedwongen was sociale pacten af te sluiten om sociale vrede tot stand te brengen.

De veranderingen die al enige tijd in Europa worden doorgevoerd en het product zijn van het neoliberale beleid van de heersende klasse, kennen twee karakteristieke tendensen: van een min of meer algemene verzekering naar armoedebestrijding en van een loongerelateerde uitkering naar een uitkering in verhouding tot de eigen inleg die iemand heeft gedaan.

De solidariteit binnen het huidige pensioenstelsel heeft twee gezichten: ten eerste een collectieve zorg creëren voor degenen die dat nodig hebben en ten tweede de solidariteit tussen generaties vormgeven. Die solidariteit tracht men nu steeds meer wettelijk af te bouwen, gepaard gaande met ideologische campagnes in de kapitalistische media. De regering tracht de solidariteit op basis van collectieve regels te veranderen in een systeem waarbij alleen de emancipatie van het individu telt en een totaal individuele verantwoordelijkheid. Van solidariteit gaat het naar 'zelfredzaamheid' en 'individuele verantwoordelijkheid'.

De aanval bestaat uit een verhoging van de AOW- en pensioenleeftijd van 65 naar 67 jaar (op de Antillen van 60 naar 65). Een debat over een verlaging van de pensioengerechtigde leeftijd om de instroom voor jongeren te bevorderen, wordt niet eens gevoerd door anderen.

Het is nodig de positie van de werkers in de klassenstrijd te versterken. De strijd voor het behoud en de verbetering van de progressieve en collectieve pensioenregelingen is daar een onderdeel van. We zien de strijd tegen de verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd als een manier om het maatschappelijk bewustzijn van de werkers te verhogen t.a.v. wat een rechtvaardig werkgelegenheidssysteem is en in die zin als een stap in de verbetering van de voorwaarden voor de strijd voor het socialisme in Nederland.

Deze politieke werkzaamheden staan niet los van onze activiteiten binnen de Europese politieke context en het perspectief van een socialistisch Europa. Ook zien we deze activiteiten niet los van de internationale samenwerking van communistische en werkerspartijen. Internationale samenwerking en de uitwisseling van informatie, kennis en ervaring is essentieel voor een snelle vooruitgang op weg naar een toekomst van vrede en gerechtigheid.

De NCPN is een kleine partij, maar in Nederland de enige partij die streeft naar socialisme als sociaaleconomisch maatschappelijk alternatief voor het kapitalisme. De partij is gebaseerd op het marxisme-leninisme en blijft trouw aan de beginselen van het historisch en dialectisch materialisme, het wetenschappelijk socialisme, ontwikkeld door Marx en Engels, aangevuld en getest door Lenin en verder verrijkt door de ervaringen van anderen door de geschiedenis heen. Wij hebben de instrumenten in handen om de ontwikkeling van de mensheid te begrijpen en te beïnvloeden. Hierdoor kunnen wij verder kijken dan de gebeurtenissen van de dag en de weg wijzen naar de toekomst.

We zien het proces naar het socialisme als een reeks van concrete politieke acties, leren van wat we doen (trial and error), gebruik te maken van de beste ervaringen als model voor verdere actie, door te vechten voor en de verdediging van progressieve veranderingen. We proberen te leren van negatieve ervaringen in de Sovjet-Unie en Oost-Europa, maar verdedigen ook de positieve ervaringen bij de opbouw van het socialisme in die landen tegen geschiedvervalsingen en anticommunisme. We zien de socialistische revolutie als de enige manier om echt voor sociale verandering te zorgen. Om een positief effect te hebben op de ontwikkelingen is het begrijpen van de maatschappelijke context en de veranderingen daarin een voorwaarde voor de juiste actie. Het herkennen van de volgende stap in de richting van socialistische verandering is het moeilijkste van onze politiek.

Ondanks de hiervoor geschetste focus van onze partij op het pensioenvraagstuk staan de overige werkzaamheden niet stil.

Onze regering staat vooraan bij de ondersteuning van de imperialistische oorlogen in Afghanistan en Irak en verdedigt op het Afrikaanse continent de belangen van de aldaar actieve Nederlandse multinationals zoals Shell ten koste van de lokale bevolking. De strategische ligging van de Antillen op het Amerikaanse continent maakt het koninkrijk tot een belangrijke partner in de strategie van de VS om hun wil op te leggen aan de ontwikkelingen in Latijns-Amerika. Onder het mom van de oorlog tegen drugs hebben de VS een basis op de eilanden Curaçao en Aruba en een maritiem verdrag om de wateren er omheen te beveiligen. Het is niet nodig om te vertellen dat dit eiland een buurland van Venezuela is.

Wij steunen de nationale strijd voor de vrede en de roep om terugtrekking van de Nederlandse troepen binnen de grenzen van ons land. De NCPN roept op tot rechtvaardige en vreedzame betrekkingen met de ontwikkelingslanden, op basis van wederzijds voordeel en maakt werk van de solidariteit met Cuba. Wij eisen respect voor het recht van volkeren hun soevereine weg te kiezen, zolang dat niet andere mensen belemmert in hun ontwikkeling. De onmogelijkheid van de regeringen van de ontwikkelde kapitalistische landen om duidelijke afspraken over goede controlemogelijkheden te maken voor de hervorming van de productieprocessen ter bescherming van het milieu is ook een grote bedreiging voor het voortbestaan van de mensheid. Het wordt meer en meer duidelijk dat voortzetting op de weg van het maximaliseren van de winst niet minder dan een collectieve zelfmoord betekent.

Lang leve het marxisme-leninisme.

Leve het socialisme