F. William Engdahl
De Amerikaanse minister van Financiën, Tim Geithner, heeft zijn langverwachte plan onthuld om het banksysteem van de VS op orde te brengen. Daarbij heeft hij geweigerd om het 'smerige geheimpje' van de huidige financiële crisis te verklappen. Door dit te weigeren probeert hij feitelijk de failliete Amerikaanse banken te sparen die dreigen het gehele mondiale financiële systeem neer te halen in een nieuwe nog verwoestender fase van vernietiging van de welvaart.
Het Geithner Plan, zijn zogenaamde Publiek-Private Partnerschap Investeringsprogramma (PPPIP) is, zoals we vroeger al beschreven, niet ontworpen om een gezond leensysteem, dat krediet verleent aan bedrijven en consumenten, te herstellen. Het is eerder weer een nieuwe ingewikkelde regeling om zelfs nog een keer honderden miljarden meer te storten rechtstreeks naar de belangrijkste banken en Wall Street-firma's die verantwoordelijk zijn voor de huidige smeerboel in de mondiale kredietmarkten, zonder te eisen dat zij hun bedrijfsmodel veranderen.
Desondanks zou iemand kunnen zeggen, kan dit uiteindelijk het probleem van de banken verhelpen door ze gezond te maken?
Niet op de manier zoals de regering Obama te werk gaat. Bij het verdedigen van zijn plan onlangs op de Amerikaanse tv, vertelde Geithner, een beschermeling van Henry Kissinger, die eerder CEO was van de Federaal Reserve Bank van New York, dat zijn bedoeling was "om zwakke banken niet te ondersteunen ten koste van de sterke". Maar toch is dit precies wat PPPIP doet. De zwakke banken zijn de vijf grootste banken in het systeem.
Het 'smerige geheimpje' dat Geithner in hoge mate voor het publiek verduistert, is heel simpel. Er zijn maar zo'n vijf banken in de VS die de bron zijn van het gif dat de verstoring veroorzaakt in het mondiale financiële systeem. Geithner probeert dat feit met alle macht te verbergen. De kern van het huidige probleem en de reden waarom gewone verliezen op leningen, zoals bij vroegere bankcrisissen, nu niet aan de orde zijn, is het bestaan van een verscheidenheid aan exotische financiële derivaten, vooral de zogeheten 'Credit Default Swaps'.
De minister van Financiën in de Clinton-regering was in 2000 een man, genaamd Larry Summers. Summers was net bevorderd van de nummer twee naar nummer één van de Wall Street-bank 'Goldman Sachs' op het moment dat Robert Rubin Washington verliet om de post te vervullen van vicevoorzitter van Citigroup.
Zoals ik in detail beschrijf in mijn nieuwe boek 'Macht van Geld: De opkomst en val van de Amerikaanse Eeuw', dat deze zomer zal worden gepubliceerd, overtuigde Summers president Bill Clinton ervan om verschillende Republikeinse wetsvoorstellen die de sluisdeuren voor banken openden om hun bevoegdheden te misbruiken, te ondertekenen. Het feit dat de grote banken van Wall Street zo'n 5 miljard dollar uitgaven om te lobbyen voor deze veranderingen na 1998 was kennelijk niet aan Clinton's aandacht voorbijgegaan.
Eén opvallend wetsvoorstel was de herroeping van de Glass-Steagall-wet uit de depressieperiode van 1933 die fusies verbood van handelsbanken, verzekeringsmaatschappijen en de makelarijfirma's, zoals Merrill Lynch of Goldman Sachs. Een tweede wet die door de minister van Financiën, Summers, in 2000 gesteund werd was een duistere maar dodelijk belangrijke Wet tot Modernisering van de Futures- en Optiemarkten van 2000. Die wet verhinderde de verantwoordelijke Amerikaanse regelgevende toezichthouder van de regering, de Commodity Futures Trading Commission (CFTC), om het even welke controle uit te voeren op de handel van financiële derivaten. De nieuwe CFMA-wet bepaalde dat de zogenaamde OTC-derivaten (Over de toonbank-derivaten), zoals de Credit Default Swaps (overeenkomsten waarbij het kredietrisico van een schuldpapier van een derde partij tussen andere partijen wordt verhandeld), dezelfde als die welke betrokken waren bij de AIG-verzekeringsramp, (die investeerder Warren Buffett eens 'wapens van financiële massavernietiging' noemde), niet onder het toezicht van de regering zouden vallen.
Gedurende de periode dat Summers bezig was met het openen van de sluisdeuren voor het financiele misbruik door Wall Street, was zijn assistent niemand anders dan Tim Geithner, de man die nu minister van Financiën van de VS is. Vandaag, is Geithner's oude baas, Larry Summers, economisch adviseur van president Obama, als hoofd van de Economische Raad van het Witte Huis. Geithner en Summers verantwoordelijk stellen voor het schoonmaken van de financiële bende staat gelijk aan het aanstellen van de spreekwoordelijke vos om het kippenhok te bewaken.
Wat Geithner het publiek niet wil laten begrijpen, zijn 'smerige geheimpje', is dat de intrekking van de Glass-Steagall-wet en de passage die de Wet op het Toezicht op de Futures- en optiemarkten moderniseerde in 2000, betekende dat een klein aantal banken ontstond dat vrijwel alle sleutelonderdelen van de mondiale markt van de uitgifte van genoemde speciale derivaten zou monopoliseren.
Vandaag hebben vijf banken in de VS, volgens net vrijgegeven gegevens in het kwartaalrapport over Bankhandel en Derivatenactiviteiten van het Federaal Bureau voor de Controle op de Valutakoersen, 96 procent van alle derivaten in de VS in handen, in termen van nominale waarden, en een oogverblindende 81 procent van de totale netto kredietrisicoblootstelling. De vijf zijn, in afnemende orde van belang: JP Morgan Chase met 88 biljoen dollar aan derivaten (66 biljoen euro!). Gevolgd door de Bank of America met 38 biljoen dollar aan derivaten, en Citibank met 32 biljoen. Nummer vier in de derivaten-sweepstake is Goldman Sachs met bijna 30 biljoen aan derivaten. Nummer vijf, de samengevoegde Wells Fargo-Wachovia bank, met een dramatisch lagere 5 biljoen dollar. Nummer zes, de Engelse HSBC-Bank in de VS heeft 3.7 biljoen dollar aan derivaten.
De omvang van de blootstelling aan de verplichtingen die voortkomen uit de niet geregelde derivaten daalt dramatisch bij de andere banken in de VS. Alleen maar om de omvang ervan te onderstrepen, biljoen wordt geschreven 1.000.000.000.000. (een miljoen maal een miljoen). Doorgaan met het gieten van geld van de belastingbetaler in deze vijf banken zonder hun operationele systeem te veranderen, is gelijk aan het behandelen van een alcoholicus met onbeperkte hoeveelheden gratis sterke drank.
De steun (bailouts) van de regering aan AIG van tot op heden meer dan 180 miljard dollar ging hoofdzakelijk op aan het afbetalen van de 'Credit Default Swap'-obligaties van AIG aan de gokkers van de tegenpartij Goldman Sachs, Citibank, JP Morgan Chase, Bank of America, de banken die geloven dat zij 'te groot zijn om te mislukken.' Inderdaad, geloven deze vijf instellingen tegenwoordig dat zij zo groot zijn dat zij het beleid van de Federale Regering kunnen dicteren. Sommigen noemden het een staatsgreep van de bankiers. Het is absoluut niet gezond.
Dit is Geithner's en Wall Street's smerige geheimpje dat zij wanhopig proberen te verbergen omdat het de aandacht van de kiezer zou richten op echte oplossingen. De federale regering beschikt allang over wetten om op te treden tegen bankroete banken. De FDIC plaatst de bank onder curatele, zijn activa en aanspraken worden bepaald door een onafhankelijke controleur. Het onverantwoordelijke bestuur wordt ontslagen, de aandeelhouders verliezen en de gezuiverde bank wordt eventueel verdeeld in kleinere eenheden en eenmaal weer gezond, publiekelijk verkocht. De macht van de vijf megabanken om de hele natie te chanteren zou daardoor aanzienlijk kleiner worden. Ooohh. Uh Huh?
Dit is precies wat Wall Street en Geithner met alle macht proberen te verhinderen. Het probleem is geconcentreerd in deze vijf grote Amerikaanse banken. De financiële kanker zou moeten worden geïsoleerd en weggesneden door een federaal bureau opdat de gastheer, de echte economie, weer gezond kan functioneren.
Dit is wat onder curatele moet worden geplaatst of genationaliseerd. Elk uur dat de Obama-regering treuzelt om dat te doen, en weigert om een volledige onafhankelijke regeringscontrole op te eisen van de ware financiële gezondheid of ongezondheid van deze vijf banken, zullen de kosten voor de VS en de wereldeconomie onvermijdelijk in sneltreinvaart groeien aangezien de derivatenverliezen exploderen. Dat is onvermijdelijk omdat een dieper wordende economische recessie betekent dat bedrijfsfaillissementen zullen toenemen, afbetalingsachterstanden van huishypotheken zullen exploderen en de werkloosheid omhoog zal schieten. Deze situatie wordt doelbewust toegestaan en ontrokken aan controle door de verantwoordelijken in de regering, Geithner van Financiën, Summers en uiteindelijk door de president, ongeacht of hij de tijd heeft genomen om te begrijpen wat er op het spel staat.
Zodra de vijf probleembanken in quarantaine zijn gezet door de FDIC en Financiën, moet de regering onmiddellijk wetgeving invoeren die de bankderegulering van Larry Summers herroept, met inbegrip van het herstel van de Glass-Steagall-wet en de intrekking van de Wet tot Modernisering van de Futures- en optiemarkten van 2000 die het huidige misdadige misbruik van het vertrouwen in het bankwezen toestond. Daarna kan er worden begonnen met gesprekken over ernstige financiële hervorming, om te beginnen met stappen om de Fed onder het gezag van de centrale regering te plaatsen en de macht van het geld uit handen te nemen van private bankiers, zoals JP Morgan Chase, Citibank of Goldman Sachs.
F. William Engdahl is auteur van een 'Eeuw van Oorlog: De Anglo-Amerikaanse Oliepolitiek en de Nieuwe Wereld Orde' en 'Zaden van Vernietiging: De verborgen Agenda van de Genetische Manipulatie' (www.globalresearch.ca). Zijn nieuwste boek, de 'Volledige Overheersing van het Spectrum: Totalitaire Democratie in de Nieuwe Wereld Orde' (Derde Millennium Pers) komt eind april uit. Zijn website is http://www.engdahl.oilgeopolitics.net
Bron: Global Research, http://www.globalresearch.ca, 30 maart 2009: http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=12953.
Vertaling Wil van der Klift.