Washington's Nieuwe Imperialistische Strategie in Venezuela

Het probleem Venezuela

Dit is het vierde en laatste deel van de vertaling van een artikel over de Nieuwe Imperialistische Strategie van de Verenigde Staten.
Deel 1, waarin werkwijze en doel van deze nieuwe strategie werden toegelicht, verscheen in Manifest 11, 2007.
Deel 2, waarin beschreven werd hoe deze strategie is toegepast in Joegoslavië, verscheen in Manifest 12, 2007.
Deel 3, startte in Manifest 13.
De opeenvolgende regeringen van de VS trachten al jaren, regelmatig ook succesvol, contrarevoluties uit te lokken. Stop het westerse imperialisme onder leiding van de VS. Stop Bush!

Chris Carlson

De 'jackpot' van de interventie in Servië was het enorme Trepca mijnencomplex in Kosovo, (waarde meer dan 5 miljard dollar, het kwam na de val van de regering Milosevic in handen van de hoogste bieder). In Venezuela gaat het vooral om het oliebedrijf PDVSA, dat staatseigendom is.

Ik bezocht één van Foley's lezingen en, zoals verwacht, werd er een complete VS-propagandacampagne losgelaten op de studenten van de universiteit. De professor bracht precies de boodschap over waarvoor de VS-ambassade hem betaalde, hij vertelde wonderen over de Amerikaanse maatschappij en de "Amerikaanse democratie". Volgens Foley lossen de Verenigde Staten al hun problemen op door tolerant te zijn ten opzichte van anderen en door een volledig open en voor iedereen toegankelijke "dialoog" tussen tegenover elkaar staande partijen. En, met een overduidelijke hint aan de Venezolaanse studenten, beweerde Foley dat elke regering die niet aan die maatstaven voldoet "omvergeworpen moet worden". [21]

Al deze inspanningen worden gecombineerd met een campagne van de VS in heel Venezuela, bedoeld om de oppositie tegen de democratisch gekozen regering Chávez te verenigen, te versterken en te mobiliseren. Het uiteindelijke doel is uiteraard het destabiliseren van de regering door het organiseren en aanvoeren van de oppositiegroepen bij acties van vreedzaam verzet en massaprotesten. Net zoals in 2002, toen de Venezolaanse oppositiegroepen massaprotesten organiseerden die een gewelddadig karakter kregen en uiteindelijk leidden tot de tijdelijke, kortstondige omverwerping van de regering Chávez, heeft de door de VS gefinancierde campagne tot doel de regering te destabiliseren op alle mogelijke manieren, mogelijk ook leidend tot gewelddadige acties, waarvan de VS dan vervolgens de regering Chávez de schuld zullen geven.[22]

Inmiddels wordt bijna elk element dat is gebruikt in de strategie in Servië en andere Oost-Europese landen ook toegepast in Venezuela, nu Washington de campagne van de Venezolaanse oppositie richting geeft en onder controle heeft. Er wordt gebruikgemaakt van de diensten van dezelfde 'verkiezingsadviseurs' als in Servië: Penn, Schoen en Berland, waarvan het hoofdkantoor in Washington is gevestigd.

Zij publiceren nepverkiezingsuitslagen in Venezuela, met als doel twijfel te zaaien over de verkiezingen in Venezuela. Deze vorm van verkiezingsmanipulatie werd in 2004 ingezet tijdens het referendum over het presidentsschap van Chávez, [nvdr: in augustus 2004 organiseerde de oppositie een referendum om te bepalen of president Chávez de tweede helft van zijn ambtstermijn kon uitdienen. De meerderheid van de Venezolanen stemde voor aanblijven]. Sumate, een door de VS gefinancierde ngo in Venezuela, en de firma Penn, Schoen en Berland publiceerden valse referendumuitslagen, waarin beweerd werd dat Chávez het referendum had verloren. Ze deden hetzelfde voorafgaand aan de presidentsverkiezingen in 2006, toen ze suggereerden datChávez' tegenkandidaat 'duidelijk de sterkere was'.[23] Zowel in 2004 als in 2006 waren de valse prognoses en uitslagen bedoeld om de claims van de oppositie met betrekking tot verkiezingsfraude geloofwaardiger te maken, in de hoop dat dit zou leiden tot een massaprotest tegen de regering. De strategie mislukte weliswaar grotendeels, maar zaaide toch twijfel over de legitimiteit van de regering Chávez en verzwakte internationaal het imago van de regering.

De destabilisatiepogingen manifesteren zich de afgelopen weken in de vorm van antiregeringsprotesten in Caracas, gericht op het verwerpen van de handelwijze van de regering met betrekking tot de private tv-zender RCTV [nvdr: de regering Chavez heeft de uitzendlicentie van RCTV niet verlengd; zie voor meer info hierover een artikel in Manifest 12, 2007, pag. 7]. Oppositiegroepen hebben acties georganiseerd tegen dit regeringsbesluit. De oppositie beweert dat de regering daarmee de 'vrijheid van meningsuiting' aantast en organiseerde een reeks van grote protesten in de hoofdstad, met als hoogtepunt een massale mars op 27 mei, de dag dat de uitzendlicentie van RCTV afliep. Alle private media hebben een rol gespeeld in de propaganda en het oproepen van hun luisteraars en kijkers voor deelname aan de protestmars tegen de regering. Iedereen verwachtte een enorme opkomst van zowel voor- als tegenstanders van de regering, die heeft gewaarschuwd dat er mogelijk geweld gebruikt zal worden tijdens de mars, met als doel de regering daarvan de schuld te geven en te destabiliseren. De geheime dienst van Venezuela vond in de dagen voorafgaand aan de grote mars al vijf sluipschuttergeweren in handen van oppositiegroepen en 144 molotov-cocktails, wat er op kan duiden dat er inderdaad plannen waren voor het gebruik van geweld.[24]

[nvdr: Dit artikel was geschreven vóór de genoemde datum. De redactie van Manifest heeft hier de verleden tijd gebruikt. Er vonden in mei inderdaad demonstraties plaats voor en tegen het besluit van de regering en er was onrust in Venezuela. Maar de strategie van de VS is wederom niet geslaagd, de regering is aangebleven en de uitzendlicentie van RCTV is niet verlengd].

Het was precies eenzelfde soort protest dat in 2002 leidde tot tientallen doden, honderden gewonden en de tijdelijke omverwerping van de regering Chávez. Private televisiezenders, waaronder RCTV, manipuleerden videobeelden om de aanhangers van Chávez de schuld te kunnen geven van de doden en de regering te veroordelen voor schending van de mensenrechten. Daarom hebben regeringsfunctionarissen deze keer actievoerders die de regering steunen opgeroepen om de protesten van de oppositie op 27 en 28 mei in beeld te brengen met foto's en video-opnamen, om een situatie zoals bij de staatsgreep in 2002 te vermijden.

Als na de ontvoering van Chávez in 2002 geen enorme proregeringsdemonstraties hadden plaatsgevonden had Washington's strategie er misschien al toe geleid dat de VS zich hadden ontdaan van de populaire president. Maar de strategie faalde en daarom blijft de grootmacht het proberen. Net als in de Oekraïne, Servië, Georgië en andere landen werkt deze aanpak alleen als een grote hoeveelheid mensen de straat opgaat om te protesteren tegen de regering. Het maakt niet uit of de regering door de bevolking wordt gesteund of dat de regering democratisch is gekozen, door de VS gesteunde oppositiegroepen proberen de betreffende regering hun wil op te leggen door de druk op te voeren.

Wat de meeste van deze opposanten niet weten is dat zij slechts pionnen zijn in een grotere strategie, bedoeld om de wereld volledig open te stellen voor het 'vrije-markt'-wereldkapitalisme en door grote bedrijven gedomineerde privatiseringen. Terwijl grote multinationale bedrijven de wereld onder elkaar verdelen zijn kleine landen zoals Servië en Venezuela slechts ongelukkige obstakels die hen in de weg staan bij het bereiken van hun doelen. In de wereldwijde strijd, waarbij het vooral gaat om wie groter wordt en wie wordt 'opgegeten', interesseert het de bureaucraten in Washington geen zier dat sommige landen gewoon niet opgegeten willen worden.

Chris Carlson - http://www.debateabierto.net
Vertaling J.Bernaven.