"(...) Men kan in alle kapitalistische landen een verscherping van de strijd tussen proletariaat en bourgeoisie waarnemen, waarbij de verscheidenheid van historische voorwaarden, van politieke verhoudingen en van vormen van de arbeidersbeweging bepalend is voor het verschil in verschijningsvorm van een en dezelfde tendens. In Amerika en Engeland, waar volledige politieke vrijheid heerst en het proletariaat geen of althans nauwelijks een echte revolutionaire en socialistische traditie heeft, treedt deze verscherping aan de dag in een versterkte beweging tegen de trusts, in een buitengewone groei van het socialisme, in het groter worden van de aandacht, die de bezittende klassen ervoor opbrengen, en in het overgaan van de soms met zuiver economische doeleinden opgerichte arbeidersorganisaties tot zelfstandige en planmatige proletarische politieke strijd. In Oostenrijk en Duitsland, ten dele ook in de Scandinavische landen, komt de verscherping van de klassenstrijd tot uiting in de verkiezingsstrijd in de wederkerige verhouding tussen de partijen, in de onderlinge toenadering van alle bourgeois van verschillende schakeringen tegen de gemeenschappelijke vijand, het proletariaat, en in het scherper worden van de represailles door justitie en politie. De twee vijandige kampen verzamelen langzaam maar zeker hun krachten, versterken hun organisaties en bakenen zich in het gehele maatschappelijke leven steeds scherper van elkaar af, alsof ze zich zwijgend en geconcentreerd op de komende revolutionaire veldslagen voorbereiden. (...)"
Uit: Brandstof in de wereldpolitiek, Lenin, 1908.