Verachtelijke bekentenis van de Turkse minister van Buitenlandse Zaken

Abdullah Gul.

Door E.M.

In een interview in een van de meest vooraanstaande burgerlijke dagbladen, Milliyet, verklaart Abdullah Gul, de minister van Buitenlandse Zaken van de huidige regering, het volgende: "(...) Binnen een legaal raamwerk zal Turkije haar rechtmatige aandeel in de Iraakse olie verkrijgen." Vlak voordat het interview werd gepubliceerd beweerde de Engelse Financial Times dat Tayyip Erdogan, de minister president van Turkije, had beloofd om 30.000 manschappen naar Irak te sturen om de coalitie van de Verenigde Staten en Groot-Brittanië te steunen.

De droom van naïeve linkse mensen over een "islamitische, anti-imperialistische broederschap" in het Midden-Oosten valt voor de honderste keer in duigen. En de AKP-regering blinkt uit als de meest pro-imperialistische partij in de geschiedenis van de jonge Turkse republiek. Er is tot nu toe nog geen regering geweest die het aandurfde om betrokken te raken in een zo smerige oorlog, scherp veroordeeld in zowel binnen- als buitenland.

Het is duidelijk waarom de VS de Turkse troepen zo nodig hebben. De VS en Groot-Brittanië verliezen steeds meer hun geloofwaardigheid met betrekking tot de zaak van massavernietigingswapens. Elke dag worden er militairen van de invasietroepen gedood. Hierdoor voelen de VS steeds meer de noodzaak om de verantwoordelijkheid voor deze smerige invasie en bezetting te delen met landen die 'loyaal' zijn en een 'sterk leger' hebben, kwalificaties die perfect toepasbaar zijn op Turkije, om zo aan slagkracht te winnen. De enige zorg die de VS daarbij hadden was dat Turkije zich in de strijd zou begeven voor eigen doeleinden, namelijk het voorkomen van de stichting van een onafhankelijke Koerdische staat. Maar de coalitie van de VS en Groot-Brittanië kan zich in Irak geen gewapende macht veroorloven die andere belangen voor ogen heeft dan het imperialisme. Volgens de coalitie zou ieder leger dat Irak binnentrekt zich alleen moeten richten op één enkel invasieplan, en dat is het plan dat de VS hebben bedacht en uitgevoerd.

Regering en leger willen naar Irak

De regering en het leger van Turkije hebben overeenstemming bereikt met betrekking tot de inzet van Turkse troepen in Irak. Dit keer hebben ze gezamenlijk verklaard dat er geen verrassingen zullen optreden voor de VS en dat zij zich dus geen zorgen hoeven te maken. Om haar vastbeslotenheid te tonen gaat het leger zelfs zo ver dat het zijn staf al heeft voorbereid op een inzet in Irak. Tevens zijn de namen van de generaals die de leiding krijgen in Irak al bekendgemaakt via de media. De heersende krachten in Turkije bereiden zich wederom voor om zich aan te sluiten bij de imperialistische moordenaars. En dit ten koste van hun belang om de stichting van de Koerdische staat tegen te houden, want de wensen van de VS zijn veranderd. De Turkse troepen zullen nu niet worden ingezet in Noord-Irak maar precies temidden van het oorlogsvuur: tussen Bagdad, Tikrit en Falluyd.

Het is bekend dat het Turkse parlement op 1 maart van dit jaar een voorstel voor de inzet van troepen in Irak heeft verworpen. Dat kwam doordat de parlementsleden van de AKP zich nog niet zeker van hun zaak voelden. In de eerste plaats omdat hun leider Erdogan toen in de ban was, dat wil zeggen dat hij niet als zodanig op mocht treden. Ten tweede omdat 94 procent van de bevolking tegen de inzet van Turkse troepen in Irak was. En tenslotte omdat het leger zich stilhield en het aan de AKP overliet om het publiek te confronteren met een eventuele troepeninzet. Door het verwerpen van het voorstel heeft het vertrouwen van de imperialisten in de AKP een flinkedeuk opgelopen, maar uiteindelijk heeft het de AKP in een zeer gunstige positie gebracht. In de eerste plaats is het op deze manier gelukt om de volledige onderworpenheid van haar leider aan het VS-imperialisme te verhullen. Na de afwijzing door het parlement lieten de opiniepeilingen zien dat de steun van de bevolking voor de AKP nog groter was dan daarvoor. En ten tweede hebben de pogingen van de VS om het leger van Turkije volledig te onderwerpen aan hun wil ertoe geleid dat het leger op alle fronten een stap terug heeft gedaan, ook met betrekking tot de voortdurende strijd met de fundamentalisten, die de bourgeoisie van Turkije vertegenwoordigen.

Maar het nemen van een besluit over de inzet van het Turkse leger gaat nog steeds met te veel risico's gepaard voor de heersende krachten in Turkije en de beslissing hangt in belangrijke mate af van de internationale ontwikkelingen. Recent hebben Polen en Japan verklaard er niet voor te voelen om troepen naar Irak te sturen. En Pakistan wijst inzet van zijn leger in Irak op dit moment af. Hierdoor krabt de AKP zich nog eens goed achter de oren. Eerder was aangekondigd dat het parlement in september bijeengeroepen zou worden, ter onderbreking van het zomerreces, om opnieuw te stemmen over Turkse troepeninzet in Irak. Maar in de periode dat dit artikel werd geschreven verklaarde Gul dat dit niet zal gebeuren, een sterke aanwijzing dat de regering twijfelt.

Privatiseringsplannen

Niet alleen de eventuele inzet van troepen in Irak speelt de AKP momenteel parten in het parlement, op de parlementaire agenda staat nog een belangrijk onderwerp. Het betreft een door de EU opgelegde wet, die de president opnieuw in stemming wil brengen nadat de wet al was aangenomen. Dit keer is de wet weliswaar iets anders geformuleerd maar komt op hetzelfde neer: deze wet maakt het mogelijk om de bossen van Turkije te privatiseren en commercieel te maken. President Sezer heeft verklaard dat hij een referendum wil houden over de wet, als deze weer wordt goedgekeurd door het parlement. Een referendum kan op zo'n cruciaal moment als nu gezien worden als een manier om de publieke opinie en stemming over de inzet van troepen in Irak te testen en tevens de legitimiteit van de AKP-regering.

Op dit moment komen de belangen van de AKP en de VS zeer sterk overeen. Men kan zich afvragen wat eigenlijk nieuw is aan deze situatie. Als je alle theorieën en analyses even vergeet, is Turkije dan niet gewoon een van de landen in het Midden-Oosten die uiteindelijk bestuurd moeten worden door fundamentalistische tirannen die onvoorwaardelijk de imperialisten dienen?

Vertaling J. Bernaven.