Alle binnenlandse resterende probleempunten, zoals Schiphol, de WAO, konden makkelijk en zonder risico worden doorgeschoven naar een volgend kabinet, dat hoefde een mooi theaterstuk niet in de weg te staan. Wel stonden de Amerikaanse meedenkers onmiddellijk op de stoep om ervoor te zorgen dat de JSF-beslissing nog voor de verkiezingen zou vallen. Een hoofdartikel op 16 april in het belangrijke Amerikaanse defensieblad 'Defense news' spreekt boekdelen. Daarin wordt alleen bitter opgemerkt dat de val van het kabinet ook de plannen tot deelname aan het JSF-programma op losse schroeven dreigde te zetten. Maar de VS-ambassade ligt niet voor niets maar op 40 meter van het torentje van de minister-president en de Tweede Kamer. Twee dagen later bleek er al een kamermeerderheid te zijn om juist dit dossier wel nog te behandelen (afgelopen dinsdag).
Srebrenica werd dus, zeven jaar na dato, een reddingsboei voor Nederlandse politici om met goed fatsoen na de verkiezingen weer op het politieke toneel te kunnen verschijnen. Om dit feit te verdoezelen werd er kamerbreed geroepen dat de Nederlandse politiek, uiteraard met de belastingcenten van ons allemaal, de slachtoffers aldaar wel wat meer zouden moeten steunen. Aangezien er nog wel wat meer open rekeningen liggen, besloot men om het Nederlandse volk rijp te maken voor extra offers.
Uiteraard is er geen fatsoenlijk mens in de wereld die de vele slachtoffers in de gebieden die nog niet zo lang geleden de Socialistische Federatieve Republiek Joegoslavië vormden niet zou willen helpen. Maar de vraag is dan wel hoe, door wie en waarom. In een verhaal in de Haagse Courant van een ex-Dutchbatter wordt nog eens gewezen op de situatie van dat moment: "Als wij eenmaal per week afval op onze vuilnisbelt stortten, moesten er bewakers mee om de orde te handhaven. De plaatselijke bevolking stortte zich op ons afval: wat wij niet lekker vonden, daar stilden zij hun honger mee". Je vraagt je dan onmiddellijk af, waarom er wel troepen werden gezonden en geen voedsel? Maar nog schrijnender is zijn volgende waarneming: "Je kunt je het niet voorstellen: daar stonden jongens tegenover elkaar met Kalasjnikovs die eerder op dezelfde school in dezelfde klas zaten. Hele gezinnen zijn uit elkaar gereten."
Tegen het licht van die situatie is het ronduit schokkend dat aanstichters als Van den Broek nu mogen komen opdraven om hun mening te ventileren. want wat zijn de naakte feiten. Een paar jaar eerder besloten in Duitsland de regering Kohl/Genscher en in de VS de regering van Bush-senior dat Joegoslavië moest worden opgedeeld. Met het uiteenvallen van de Sovjet-Unie en Oost-Europa, was er geen behoefte meer aan een sterke bufferstaat tussen West en Oost. In tegendeel zo'n staat stond de oostwaarts gerichte ambities van Duitsland alleen maar in de weg. De openlijke aanval op de Joegoslavische eenheidsstaat vond plaats nadat met name de VS Joegoslavië financieel-economisch in een worgpositie hadden. Van 1980 tot 1988 was de schuldenlastopgelopen van 20 miljard tot 33 miljard dollar. De noodzakelijke leningen werden slechts uitgekeerd als de socialistische structuren en wetten zouden worden afgebroken. Toen de Bush-administratie dan ook in november 1990 een wet aannam die leningen en kredieten zou stopzetten als de Joegoslavische deelrepublieken zich niet binnen zes maanden onafhankelijk zouden verklaren, was het hek van de dam. In 1991 volgde de Europese Raad met de eis: openbreken of een economische blokkade. Fascistische organisaties die 45 jaar geen rol konden spelen, stonden plotseling vooraan in de rij om voor de, door het Westen zo begeerde, onafhankelijkheid te mogen vechten. De broedermoord kon beginnen. Maar de aanvallers zijn de Kroatische fascisten (de Oestachi) van Tudjman, die al in 1988 in het geheim met kanselier Kohl afspraken heeft gemaakt over het toekomstige Kroatië. De verdedigers waren de wettig gekozen regeringen en het leger. Zij wilden Joegoslavië als een socialistische federatie redden. Zij, waaronder Milosevic, wilden de eenheid bewaren. De schuld van het vele bloedvergieten dat volgde lag bij mensen als Bush-senior, Kohl, Genscher en Van den Broek, de moslimnationalist Izetbegovic in Bosnië-Herzegovina en de fascist Tudjman in Kroatië.
Maar deze kwestie wordt van links tot rechts in de Tweede Kamer verzwegen. Ook links liet niet van zich horen op dit punt. De regeergeilheid van de heer Rosenmöller wordt langzamerhand gewoon gênant en ontneemt die partij elke mogelijkheid om nog een afgewogen, eerlijk oordeel te vellen. De SP liet het al te gemakkelijk bij een terechte afwijzing van paars. Wat overblijft is de bereidheid om deel te nemen aan dit soort 'vredestaken'. Macedonië wordt het volgende doel. Het was immers niet zo zeer de vraag óf Dutchbat wel had moeten deelnemen, maar of het leger wel voldoende middelen had gekregen om haar taak te kunnen uitoefenen. Dat voorspelt weinig goeds, want meer middelen betekenen hogere belastingaanslagen en verdere afbraak van de collectieve voorzieningen.
In de ene krant wordt gemeld dat er 7.000 mannen - in koelen bloede - zijn vermoord, in de andere zijn het er plotseling 7.500. Of vijfhonderd mensen er niet toe doen. Maar het geeft zeer duidelijk aan dat ook op dit punt de waarheid nog niet boven water is gebracht, hoewel wederom kamerbreed wordt beweerd dat er sprake is van genocide. Uit het stukje hiernaast/achter/boven van Rik Min blijkt echter iets anders.
De politieke balans van de afgelopen weken is uiterst negatief. Een schijnvertoning die de machteloosheid van de Nederlandse politiek moet verbergen, ingegeven door persoonlijke en partijbelangen en de voortdurende pogingen, onder druk van de architecten van het uiteenvallen van de Balkan, om de ware schuldigen van de vele bloedbaden die onvermijdelijk moesten volgen, te verbergen.